نویسنده:عبدالرسول توانگر
گفتم خداراشکر ازبابت تو دیگه خیالمون راحت شد، آخه یه دختر لیسانسیه فنی حیف بود توخونه بنشینه وبیکار باشه،حالا چه مدت هست که به کارمشغولی ؟گفت که دو ماهه،
گفتم حقوق وبیمه ات چقدر وچگونه است ؟گفت رییسمون گفته تا سه ماه که آزمایشی هستی، حقوقت ماهی صد هزارتومان ،وپس از آن دویست هزار تومان.پرسیدم دفترچه بیمه گرفتی؟ گفت نه خیر ،رییس گفته توباید پانزده میلیون تومان سفته به من بدهی تا بیمه ات کنم. جویای حال پدرو مادرش شدم .گفت اونا بدنیستند ولی من امید به زندگی ندارم ،اشک درچشمانش حلقه زد،بغض گلویش را گرفت ، خداحافظی نیم بندی کرد ورفت .ومن همچنان مبهوت ماندم که پدر مادرهاباچه تنگناهایی این عزیزان را به دانشگاه فرستادند. وباچه آرزوهای رویایی خستگی از تن بدر می کردند ، به آن امید که فرزندانشان سربارجامعه نباشند ،شاید هم بتوانند دستهای لرزان والدین را در پیرانه سر بگیرند وگوشه ای از زحماتشان را جبران کنند،واین جوانان چه آینده درخشانی درسر می پروراندند که وقتی سرکار رفتم برای جبران زحمات پدر مادرم چنان وچنین کنم وزندگی راحتی برای فرزندانم فراهم کنم تامثل من در تنگدستی نباشندوباچه ذوقی درس می خواندند،تا آینده ای درخشان را برای خودرقم بزنند، نمی دانم این کارآفرینان بر چه مبنایی این امتیازها را گرفته اند،آیا کسی بر عملکرد آنها نظارت می کند؟
آیا کسی ازاین کارگران باتحصیلات عالی که به بردگی مدرن کشیده شده اندحمایت می کند؟ والله دوره برده داری گذشته ، شما در چه دوره ای زندگی می کنید؟،اینها خواهر برادران توهستند ،چرا به کرامت انسانی توجه نمی کنید؟چرا نمی خواهید باور کنید اینها هم مردمانند، وهر کدام می توانند درگرداندن چرخ این مملکت اگر بازیشان بدهند سهمی داشته باشند ،تاریخ نشان داده که چراغ هیچکس تا صبح روشن نبوده،جایگاه ها خیلی زود عوض می شوند، اگر بینا باشیم.
